មានសេដ្ឋីម្នាក់កំពុងភ្លឹកជិតស្លាប់ ហើយក៏មានយមរាជបង្ហាញខ្លួនដើម្បីមកទទួលវិញ្ញាណរបស់សេដ្ឋីម្នាក់នោះ។ សេដ្ឋីសួរយមរាជថា៖
“ពេលខ្ញុំស្លាប់ហើយ តើខ្ញុំនឹងត្រូវឡើងឋានសួគ៌ ឬចុះនរក?”
“ចុះនរក!” យមរាជពោល
សេដ្ឋីនៅពេលបានឮបែបនេះហើយក៏មានអារម្មណ៍ខឹងច្រឡោតភ្លាម និងសួរត្រលប់ទៅយមរាជវិញថា៖
“ហេតុអីខ្ញុំត្រូវធ្លាក់នរក? ខ្ញុំខំចំណាយលុយកសាងវត្ត កសាងវិហារ សាលារៀនមួយគំនរ មានទាំងបរិច្ចាគលុយឲ្យអង្គការជាច្រើនទៀត ហេតុអីខ្ញុំនៅតែត្រូវចុះនរក ខ្ញុំមិនព្រមដាច់ខាត!”
“បើឯងមិនសុខចិត្ត យើងនឹងឲ្យពេលឯងមួយអាទិត្យទៀត ក្នុងរយៈពេលមួយអាទិត្យនេះ បើឯងអាចទទួលបាន
#ស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តតែ៣ដង ឯងនឹងអាចឡើងឋានសួគ៌បាន!”
សេដ្ឋីស្ដាប់ហើយធូរស្រាលចិត្តពន់ពេក ហើយក៏គិតក្នុងចិត្តថា
“អីគេគ្រាន់តែស្នាមញញឹមពីចិត្ត៣ដង មានអីទៅលំបាក!”
នៅពេលយមរាជរលាយខ្លួនបានទៅ សេដ្ឋីក៏រកនឹកថាអ្នកណាជាមនុស្សដំបូងដែលនឹងផ្ដល់ស្នាមញញឹមពីចិត្តឲ្យខ្លួនបាន។ ទឹកមុខរបស់ភរិយាក៏លេចធ្លោក្នុងការគិតរបស់គាត់។ គាត់និងប្រពន្ធបានរៀបការជាមួយគ្នាសែសិបឆ្នាំហើយ។ ភរិយានេះហើយដែលគួរផ្ដល់ស្នាមញញឹមពីចិត្តឲ្យគាត់ដំបូងគេ ដូច្នេះគាត់ក៏បានចំណាយប្រាក់ជាច្រើនទិញគ្រឿងពេជ្រមួយឈុតធំប្រគល់ឲ្យប្រពន្ធ។ នៅពេលបានទទួលអំណោយនេះ ប្រពន្ធរបស់គាត់ត្រេកអរ ហើយក៏ចម្លែកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
ប៉ុន្តែយមរាជក៏និយាយប្រាប់សេដ្ឋីថា៖
“នេះមិនមែនជាស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តពិតៗនោះទេ នាងគ្រាន់តែត្រេកអរដែលបានទទួលគ្រឿងពេជ្រនេះប៉ុណ្ណោះ”
សេដ្ឋីមានអារម្មណ៍ចម្លែកចិត្តជាមួយពាក្យសម្ដីរបស់យមរាជ ក៏ខំទៅទិញឡាន ទិញផ្ទះឲ្យប្រពន្ធទៀត ដោយគិតថាប្រពន្ធរបស់គាត់ប្រាកដជាពេញចិត្ត។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលចម្លែក ប្រពន្ធរបស់គាត់សប្បាយចិត្តខ្លាំងតែស្នាមញញឹមរបស់គាត់នៅតែត្រូវបានយមរាជនិយាយថាមិនមែនស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តឡើយ។
ពេលវេលាកន្លងផុតចូលថ្ងៃទី៣ហើយ សេដ្ឋីកាន់តែមានអារម្មណ៍ក្រហល់ក្រហាយក្នុងចិត្ត ព្រោះគាត់មានពេលវេលានៅសល់តែ៤ថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សដែលគាត់គិតថានឹងអាចទទួលបានស្នាមញញឹមដំបូង ក៏មិនអាចទទួលបានងាយស្រួលដូចជាការគិតរបស់គាត់ឡើយ។
ព្រឹកថ្ងៃទី៤ គាត់ក៏ក្រោកតាំងពីព្រលឹម ដោយគិតថាខ្លួនឯងនឹងត្រូវស្លាប់ក្នុងរយៈពេល៣ថ្ងៃទៀតហើយ ហើយអ្វីដែលគាត់គួរផ្ដល់ឲ្យភរិយាគាត់ក៏បានធ្វើអស់ហើយ។ គាត់ដើរបណ្ដើរគិតបណ្ដើររហូតចូលមកដល់ចង្ក្រានបាយ ក៏ទាញខ្ទះមកចៀនពងទា និងសាច់ក្រក។ ក្រោយមកក៏អាំងនំប៉័ង។ គាត់បានធ្វើអាហារពេលព្រឹកដែលគាត់មិនដែលបានធ្វើជាយូរណាស់មកហើយ។
នៅពេលប្រពន្ធរបស់គាត់ចុះមកពីជាន់លើ ឃើញប្ដីសម្លាញ់ចូលផ្ទះបាយធ្វើអាហារពេលព្រឹកដូច្នេះ ក៏មានអារម្មណ៍ចម្លែកក្នុងចិត្តជាខ្លាំង ព្រោះក្នុងផ្ទះនេះក៏មានអ្នកបម្រើជាច្រើននាក់ ហើយរបស់អស់នេះក៏មិនចាំបាច់ឲ្យប្ដីរបស់គាត់លំបាកធ្វើដោយខ្លួនឯងដែរ។
សេដ្ឋីលើកអាហារទាំងអស់មកដាក់លើតុ ហើយក៏អញ្ជើញភរិយាទទួលទានអាហារពេលព្រឹកដែលគាត់បានត្រៀមទុកឲ្យ។ នៅពេលលើកអាហារនោះញ៉ាំមួយម៉ាត់ដំបូង ប្រពន្ធរបស់គាត់ក៏ស្រក់ទឹកភ្នែកហើយញញឹមដាក់គាត់។
“បងសម្លាញ់ បងនៅចាំកាលដែលយើងទើបកសាងគ្រួសារថ្មីៗទេ ពេលនោះយើងនៅក្រនៅឡើយ បងធ្វើអាហារពេលព្រឹកងាយៗបែបនេះឲ្យអូនញ៉ាំរាល់ព្រឹក អូនសប្បាយចិត្តណាស់ដែលព្រឹកនេះបានញ៉ាំអាហារស្នាដៃរបស់បងម្ដងទៀត”
នៅខណៈនោះ សេដ្ឋីក៏អាចទទួលអារម្មណ៍ថា ស្នាមញញឹមរបស់ភរិយាគឺជាស្នាមញញឹមដ៏សែនស្រស់ស្អាតពិសេស បើទោះបីគាត់មិនទាន់បានផាត់មុខធ្វើសក់ ប៉ុន្តែស្នាមញញឹមរបស់គាត់គឺជាស្នាមញញឹមដ៏បរិសុទ្ធចេញពីចិត្ត។ សេដ្ឋីក៏បានយល់ភ្លាមថា ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ គាត់មិនដែលបានចំណាយពេលញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកជាមួយប្រពន្ធឡើយ ហើយក៏ភ្លេចថា អ្វីដែលប្រពន្ធគាត់ត្រូវការពីគាត់នៅពេលឥលូវនេះគឺការយកចិត្តទុកដាក់ពីគាត់ប៉ុណ្ណោះឯង។
នៅព្រឹកនោះដែរ យមរាជក៏និយាយប្រាប់គាត់ថា
“ឯងបានស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តម្ដងហើយ”
ព្រឹកថ្ងៃដដែលនោះ គាត់ក៏ចូលក្រុមហ៊ុនហើយសង្ឃឹមថានឹងបានទទួលស្នាមញញឹមពីចិត្តជាលើកទីពីរពីកូនចៅដែលស្និទ្ធជាមួយគាត់បំផុត។
គាត់បានហៅកូនចៅជំនិតឲ្យចូលមកជួបក្នុងបន្ទប់ហើយប្រាប់ថា៖
“យើងសម្រេចចិត្តថានឹងឡើងតំណែងឲ្យឯងធ្វើជាអ្នកដឹកនាំជាន់ខ្ពស់បន្ទាប់ពីយើង ហើយនឹងផ្ដល់ភាគហ៊ុនក្រុមហ៊ុនមួយចំណែកឲ្យឯង"
កូនចៅជំនិតសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ទឹកមុខរបស់គាត់ពេលនោះគឺពោរពេញដោយស្នាមញញឹមហើយក៏និយាយអរគុណគាត់ម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែសេដ្ឋីបែរជាមានអារម្មណ៍ថា ស្នាមញញឹមរបស់កូនចៅជំនិតមួយនេះនៅតែបង្កប់ទុក្ខព្រួយខ្លះនៅជាមួយ។
សេដ្ឋីបានតែងតាំងកូនចៅជំនិតឲ្យឡើងគ្រងតំណែងអ្នកចាត់ការជាន់ខ្ពស់ផ្លូវការ ហើយក៏ប្រគល់ភាគហ៊ុនរបស់ក្រុមហ៊ុនមួយចំណែកឲ្យគេ ប៉ុន្តែសេដ្ឋីក៏មិនបានទទួលស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តពិតៗរបស់កូនចៅម្នាក់នេះឡើយ។
ព្រឹកថ្ងៃទី៧ សេដ្ឋីក៏ហៅកូនចៅជំនិតម្នាក់នេះមកជួប ហើយប្រាប់ថា លោកបានស៊ីញ៉េលិខិតអនុញ្ញាតឲ្យគេ ឈប់សម្រាក ព្រមជាមួយសំបុត្រយន្តហោះទៅមកចំនួន៥សន្លឹកសម្រាប់គេ និងប្រពន្ធកូន។
“ឯងធ្វើការដូចលក់ជីវិតឲ្យយើងយូរណាស់ហើយ យើងមិនដែលឲ្យឯងបានសម្រាកនៅជាមួយប្រពន្ធកូនទេ ដូច្នេះយើងនឹងឲ្យឯងសម្រាកនៅជាមួយប្រពន្ធកូនមួយខែ ព្រមនឹងសំបុទ្រយន្តហោះទៅកោះហាវ៉ៃ៥សន្លឹក ឯងអាចនាំប្រពន្ធកូនទៅដើរលេងបាន”។
កូនចៅជំនិតមានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ហើយទឹកមុខតានតឹងរបស់គេក៏ប្រែជាស្រស់ថ្លានិងបង្ហាញពីអារម្មណ៍កក់ក្ដៅចេញមកភ្លាម។ គេញញឹមចេញមកដោយទឹកមុខធូរស្បើយ ដែលជាស្នាមញញឹមដែលគាត់មិនដែលបានឃើញពីកូនចៅម្នាក់នេះឡើយពីមុនមក ធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាសប្បាយចិត្តជាមួយដែរ។
“អរគុណណាស់លោកម្ចាស់ ខ្ញុំមិនបាននាំប្រពន្ធកូនដើរលេងយូរហើយ ពួកគេប្រហែលគិតថាបេះដូងខ្ញុំធ្វើពីដែក គ្មានមនោសញ្ចេតនាដូចឪពុកគេដទៃទេ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមលោកម្ចាស់ អរគុណលោកម្ចាស់ម្ដងទៀត!”
ស្ងាត់សំឡេងរបស់កូនចៅជំនិត យមរាជក៏បានខ្សឹបប្រាប់សេដ្ឋីថា៖
“ឯងបានស្នាមញញឹមពីចិត្តជាលើកទីពីរហើយ”
សេដ្ឋីទើបតែទទួលបានស្នាមញញឹមពីចិត្តពីរដងប៉ុណ្ណោះ តែទម្រាំបានពេលវេលារបស់គាត់ក៏នៅសល់មិនដល់មួយថ្ងៃឡើយ។ សេដ្ឋីបានត្រឹមតែដកដង្ហើមធំ។
“ប្រហែលយើងត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតហើយ!” សេដ្ឋីលាន់មាត់និយាយជាមួយខ្លួនឯង ព្រោះទាំងភរិយា និងកូនចៅជំនិត គាត់ត្រូវប្រើពេលរហូត៧ថ្ងៃទើបបានស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តរបស់ពួកគេ។ បើដូច្នេះគាត់ត្រូវទទួលស្គាល់និងយល់ព្រមចុះនរកដោយគ្មានជម្រើសអ្វីផ្សេងឡើយ។ ពេលនឹកដល់ឋាននរកអារម្មណ៍របស់គាត់ក៏សោកសៅជាខ្លាំង គាត់ក៏សម្រេចចិត្តដោះអាវធំចេញ ហើយក៏ដើរចេញពីក្រុមហ៊ុនដើម្បីជិះឡានក្រុងដើរកម្សាន្តទៅទីកន្លែងផ្សេងៗ។
នៅតាមផ្លូវគាត់ក៏នឹកឃើញបរិយាកាសចាស់ៗ សម័យដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមកសាងគ្រួសារជាមួយភរិយា។ បរិយាកាសបែបនេះគាត់មិនបានឃើញយល់យូរណាស់ហើយ ព្រោះធម្មតា មិនថាគាត់ទៅដល់ណា ក៏មានតែរថយន្តទំនើបព្រមជាមួយឯកសារដែលត្រូវពិនិត្យស៊ីញ៉េជាច្រើន។ គាត់ស្ទើរតែរកពេលចេញដើរតាមភូមិស្រុក ផ្លូវតូចៗបែបនេះតែម្នាក់ឯងមិនបានឡើយ។ គាត់គិតថា យ៉ាងណាៗមិនដល់ប៉ុន្មានម៉ោងទៀត គាត់ត្រូវយមរាជនាំទៅនរកហើយ ដូច្នេះគួរប្រើពេលដែលនៅសល់នេះឲ្យសប្បាយចិត្តខ្លួនឯងវិញទៅចុះ ខណៈដែលពេលនេះគាត់កំពុងទទួលអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាប្លែកពីពេលមុនៗទាំងអស់។
គាត់ដើរលើផ្លូវដែលមានមនុស្សម្នាត្រាច់ចរអ៊ូអរ ហើយក៏បានឃើញក្មេងស្រីម្នាក់អង្គុយយំលើចិញ្ចើមផ្លូវ។ គ្មានអ្នកណាចាប់អារម្មណ៍នឹងក្មេងស្រីម្នាក់នោះឡើយ ព្រោះម្នាក់ៗសុទ្ធតែប្រញាប់ទៅធ្វើការងាររៀងៗខ្លួន។
“យ៉ាងណាក៏យើងជិតស្លាប់ទៅហើយ អីចឹងទៅសួរក្មេងស្រីនេះសិនចុះ ថាម៉េចបានជានាងយំ”
គិតហើយគាត់ក៏ដើរទៅរកក្មេងស្រីតូចនោះ ក៏ដឹងថានាងវង្វេងឪពុកម្ដាយទើបអង្គុយយំ។ សេដ្ឋីបាននាំនាងទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស ហើយប្ដឹងថាមានកូនវង្វេងឪពុកម្ដាយនៅផ្សារ សូមឲ្យអាជ្ញាធរជួយទាក់ទងស្រាវជ្រាវរកឪពុកម្ដាយក្មេងផង។
សេដ្ឋីអង្គុយចាំឪពុកម្ដាយរបស់ក្មេងតូចមកទទួលនាងយ៉ាងអន្ទះសារ។ សម្លឹងមើលនាឡិកា ពេលវេលារបស់គាត់ជិតអស់ហើយ។ នៅពេលឪពុកម្ដាយក្មេងមកដល់បន្ទប់រង់ចាំ បីនាក់ឪពុកម្ដាយកូនក៏រត់ទៅឱបគ្នានិងស្រែកយំលាន់រំពងពេញប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស។
គាត់សម្លឹងមើលរូបភាពនោះដោយអារម្មណ៍រំភើប និងស្កប់ស្កល់ក្នុងចិត្ត
“ពុទ្ធោ ការបានជួយអ្នកដទៃគឺជាក្ដីសុខយ៉ាងនេះឯង!” សេដ្ឋីឧទានម្នាក់ឯងតិចៗ។
ប៉ុន្តែគាត់ក៏លែងបានញញឹមភ្លាមៗ ព្រោះយមរាជបានបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខគាត់ហើយ។
គាត់លាដៃឲ្យយមរាជ ប៉ុន្តែយមរាជក៏គ្រវីក្បាលត្រលប់ទៅគាត់វិញ។
“ឯងមិនបាច់ទៅឋាននរកជាមួយយើងទេ ព្រោះឯងមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់នឹងឡើងឋានសួគ៌បានហើយ!” យមរាជពោល។
សេដ្ឋីក៏បើកភ្នែកធំៗដោយមិនជឿអ្វីដែលខ្លួនបានឮ
“លោកថាម៉េច?” សេដ្ឋីសួរទាំងញ័រមាត់។
“ឯងរកបានស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តទីបីហើយ”
យមរាជហុចកញ្ចក់ឲ្យសេដ្ឋីឆ្លុះមុខរបស់ខ្លួន និងនិយាយថា៖
“ការពិតវាទើបកើតចេញមកអម្បាញ់មិញនេះឯង”
សេដ្ឋីសម្លឹងមើលមុខខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ ឃើញទឹកមុខដ៏ស្រស់ថ្លា ខុសប្លែកពីទឹកមុខក្រំក្រៀមគ្មានហុងស៊ុយរបស់គាត់កន្លងមក ហើយស្នាមញញឹមនៅពេលនេះ វាមិនមែនជាស្នាមញញឹមរបស់ប្រធានក្រុមហ៊ុនយក្សនោះទេ ប៉ុន្តែវាជាទឹកមុខរបស់បុរសចំណាស់ម្នាក់ ដែលពោរពេញ ដោយក្ដីមេត្តា។ គាត់បានមើលឃើញស្នាមញញឹមចេញពីចិត្តនៅលើផ្ទៃមុខរបស់ខ្លួនឯង។
“ចិត្តរបស់ឯងប្រែហើយ គ្មានហេតុផលអ្វីដែលយើងត្រូវនាំឯងទៅនរកទៀតទេ ប៉ុន្តែដោយពេលនេះទេវតាមិនទាន់មកទទួលឯងយកទៅ នោះក៏មានន័យថាឯងមានពេលវេលាកសាងអំពើល្អលើលោកនេះបានបន្តទៀត”
និយាយចប់ យមរាជក៏រលាយបាត់ទៅមួយប៉ប្រិចភ្នែក
“ការពិតស្នាមញញឹមទីបី គឺស្នាមញញឹមរបស់យើងខ្លួនឯងមែនទេនៀក?” សេដ្ឋីញីភ្នែកសម្លឹងមើលទៅខាងក្រៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិសដោយអារម្មណ៍ស្កប់ស្កល់ក្នុងចិត្ត។
១. បើអ្នកបានអានហើយ យល់ឃើញថាមានប្រយោជន៍ដាស់តឿនសតិបាន សូម Share ចែករំលែកជាធម្មទាន។
២. បើឃើញថាអត្ថបទខាងលើនេះ គ្មានប្រយោជន៍ យើងសូមអភ័យទោសដែលនាំឲ្យខាតពេលវេលាក្នុងការអាន ចាត់ទុកថាគ្មានអ្វីកើតឡើងហើយបំភ្លេចវាចោលទៅចុះ ៕
